Maria Poprzęcka
(ur. 1942) emeryt. prof. Instytutu Historii Sztuki UW, gdzie przez wiele lat pełniła funkcję dyrektora Instytutu. Członkini licznych stowarzyszeń i instytucji naukowych, m.in.: Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Fundacji Książąt Czartoryskich. Organizatorka konferencji metodologicznych w Nieborowie. W 2003 r. odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski "za wybitne zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej". Laureatka honorowej Nagrody Krytyki Artystycznej im. Jerzego Stajudy w 2014 r. "za całokształt działalności jako historyczki i krytyczki sztuki, wielkiego autorytetu w tej dziedzinie". Zainteresowania badawcze: malarstwo XIX w. i sztuka współczesna w szerokim kontekście krytycznym i teoretycznym, metodologia i aksjologia badań nad sztuką nowoczesną, historia doktryn artystycznych, ikonografia romantyczna, filozofia sztuki, psychologia widzenia. Autorka m.in.: "Teoretycy, artyści, krytycy o sztuce 1700–1870" (współautorstwo: 1974); "Akademizm (1977); "Czas wyobrażony: o sposobach opowiadania w polskim malarstwie XIX w." (1986); "O złej sztuce" (1998); "Pochwała malarstwa" (2000); "Inne obrazy: oko widzenie, sztuka. Od Albertiego do Duchampa" (2008).Liczba opublikowanych utworów: 4
Czas wyobrażony: o sposobach opowiadania w polskim malarstwie XIX wieku
Pochwała malarstwa: studia z historii i teorii sztuki
Inne obrazy: oko, widzenie, sztuka: od Albertiego do Duchampa